The Legend of Korra, son umut bükücü

(agos, derkenar, yirmiyedi nisan ikibinoniki)

“Keşişler umudun sadece dikkat dağıtıcı bir şey olduğunu söylerlerdi.” Eşitlik, özgürlük, ezilenlerin hakları için uğraşan siyasetçilerin dilinde “umut” kelimesini her duyduğumda, her içi umut dolu yalan (“Bu topraklarda hiçbir kötülük yapanın yanına kalmamıştır”dan başlayın, “Zafer direnen emekçilerin olacak”a gelene kadar birçok başka slogan geçeceksiniz)  meydanlarda haykırıldığında aklıma gelen bu sözler, bir çizgifilmden. Yaşayan son ‘uçan-bizon’u, en iyi arkadaşını, 100 yıllık geçmişinden ona kalan son şeyi kaybeden, son hava-bükücü Avatar Aang, kendisine hâlâ umut olduğunu, her şeyin iyiye gideceğini söyleyen arkadaşlarına böyle diyordu. 

Uzakdoğu esintili, Amerikan menşeli Avatar: The Last Airbender’ı  (James Cameron’ın hormonlu Pocahontas çakması Avatar’ıyla karıştırılmasın) izlemek, izlemenin de ötesinde aşık olmak için umuda esir düşmemiş siyaset tahayyüllerinin peşinde koşmak gerekmiyor elbette. 2005-2008 yılları arasında gösterilen bu enfes çizgifilm (anime demeyin, anime fanatikleri kızıyor), her yaştan milyonlarca insanı kilitlemişti. 4 ana element ve o elementleri ‘bükme’ gücüne sahip bükücüler ekseninde kurulmuş bir dünyada geçen, totaliter ve yayılmacı bir rejimle yönetilen Ateş Ulusu’nun tüm dünyayı ele geçirme çabalarına karşı koyan bir grup gencin maceralarını anlatan The Last Airbender, hem çok güzel resmedilmiş, hem de çok güzel yazılmış, heyecanlı ve esprili bir yapımdı. 

Genç Avatar Aang ve arkadaşları Ateş Kralı Ozai’yı yendikten, dünya halklarını özgürlüğe kavuşturduktan sonra 70 yıl kadar geçmiş, yüzyıl süren savaş bittikten sonra hızlı bir kalkınma yaşanmış, sanayii devrimi gerçekleşmiş, büyük şehirler kurulmuştur. Uluslar arası bir savaş yoktur, ama sınıf çatışmaları tam gaz gitmektedir: bükücülerin sosyal statüsüne karşı isyan eden “eşitlikçiler”, işleri kızıştırmaktadır. Korra adında bir subükücü, yeni Avatar olarak dünyaya “dengeyi” getirmeye çalışacaktır. İlk serinin devamı olan The Legend of Korra, işte böyle başlıyor. Nisan ortasında başlayan ve şu ana kadar üç bölümü yayınlanan yeni seri, eskisine göre çok daha farklı bir atmosferde, bir metropolün göbeğine geçiyor ve ekseninde çok farklı gerilimler var. Ama ilk seriye özgü o ince mizah yerli yerinde, hikâye daha güçlü duruyor ve farklı ama çok başarılı bir görsellik sayesinde Korra’ya da şimdiden bağlandım. 

Korra’nın daha çok yolu var, ama şimdi Aang’in yoluna dönmek istiyorum. Aang umut hakkında o büyük lafı ettikten sonra, önceki yıkıcı öfkesi yerini sakin bir kızgınlığa ve mutsuzluğa bırakıyordu. Kızgınlığımızı umuda aktardığımız, mutsuzluğumuzu geçmişin “hiçbir kötülüğün yapanın yanına kâr kalmadığı” güzel günler uğruna rafa kaldırıldığımız geleneksel siyaset yapma biçimimize bir alternatifi, Aang’e kaybettiği dostunu nihayetinde getiren o üretken (u)mutsuzluğunda bulabilir miyiz? Bilmiyorum, her köşe başında umut aradığımız bu “ahir zamanlarda”, kim böyle bir reçeteyi sahiplenmek ister ki? Ben bu yazıyı yazarken, ekranımın köşelerinden birinden bir arkadaşım, Walter Benjamin’den paylaştı: “Eski güzel günlerin değil, gelecek kötü günlerin üzerine inşa et.” İnşa edilecek her neyse, hem köşelerden çıkan toza, tortuya, hem de yaşayacağımız kötü günleri görüyor ve onlardan pek de hoşlanmıyor oluşumuza ihtiyaç var, sanki. Ama çizgifilmler iyidir. The Legend of Korra, Nickolodean’da.